Als het leven een schilderij zou zijn
Was het hare vol
Ieder stukje wit gevuld
Geen lege canvas meer
Maar slechts ruimte
Voor de laatste bestemming
Met felle kleuren zou ie stralen, opvallen
En omlijst zijn met liefde
Ontvangen, gegeven en losgelaten
Veel gezichten zou ik zien
Ik zou ze niet allemaal herkennen
Maar ik weet dat ik er één van ben
En mezelf terugvindt
In de vele bergen
En haar pad langs alle jaren
Zoals zij die heeft gevolgd
Jaren waarin ze ook in mijn doek voorkomt
En ik me gelukkig prijs in de hare
Het doet me pijn om te beseffen
Dat er voor haar geen verf meer is
Maar ze zal de basis zijn, en het wit de uitdaging
Want ze is en blijft één van de kwasten
Die voor mij het leven tekenen.
Ze heeft altijd een plekje aan mijn wand.
(Voor oma Hielkema)
